Հու­մա­նի­տար ա­ղե­տից խու­սա­փե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ է նոր՝ հա­կաճգ­նա­ժա­մա­յին կա­ռա­վա­րու­թյուն, ո­րը, հա­մախմ­բե­լով բո­լոր կա­րող ու­ժե­րը, դուրս կբե­րի եր­կի­րը այս ծանր ի­րա­վի­ճա­կից:

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը ո­րո­շա­կի պար­տա­վո­րու­թյուն­ներ է վերց­րել ար­տա­քին ու­ժե­րի նկատ­մամբ, և դա կապ­ված է Ար­ցա­խի հար­ցի լուծ­ման հետ: Դա բնա­կան են­թադ­րու­թյուն է, բայց բո­լոր դեպ­քե­րում Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի դա­տա­վա­րու­թյու­նը մա­յի­սի 8-ին նշա­նա­կելն ու նրան բան­տում պա­հել շա­րու­նա­կե­լը ոչ միայն մեծ նվեր է մեր թշ­նա­մի­նե­րին, այլ նաև մեծ հար­ված մեր հաղ­թա­նա­կին, այդ հաղ­թա­նա­կի հա­մար զոհ­ված մեր հա­զա­րա­վոր հե­րոս­նե­րին և այդ հաղ­թա­նա­կի կերտ­ման տաս­նյակ հա­զա­րա­վոր մաս­նա­կից­նե­րին, ու դա ան­հետևանք չի մնա­լու:

Ան­կախ քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի սրու­թյան աս­տի­ճա­նից, ան­կախ մարդ­կանց անձ­նա­կան դիր­քո­րոշ­ման կտ­րուկ բնույ­թից, պա­տիվ և ար­ժա­նա­պատ­վու­թյուն ու­նե­ցող հա­սա­րա­կու­թյունն ի­րա­վունք չու­նի քար­կո­ծե­լու իր ար­ժա­նա­վոր­նե­րին:

Վե­րա­դարձ ան­ցյա­լին թե տա­րածք­նե­րի, թե՛ կար­գա­վի­ճա­կի ա­ռու­մով չի լի­նե­լու։ Ղա­րա­բա­ղյան հիմ­նախ­նդ­րին անդ­րա­դառ­նա­լիս մենք խո­սում ենք մեր ճա­կա­տագ­րի մա­սին: Բո­լոր հար­թակ­նե­րում, բո­լոր հան­դի­պում­նե­րի ըն­թաց­քում, այդ թվում ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի հետ հան­դի­պում­նե­րի ժա­մա­նակ, ես հնա­րա­վո­րու­թյուն եմ ու­նե­ցել մեր երկ­րի տե­սա­կե­տը ներ­կա­յաց­նե­լու:

Ես չեմ բա­ցա­ռում, որ Ադր­բե­ջա­նը, այս հա­մա­վա­րա­կի ա­ռիթն օգ­տա­գոր­ծե­լով, փոր­ձի երկ­կողմ նոր զի­նա­դա­դա­րի հա­մա­ձայ­նա­գիր կն­քել...

Շնոր­հա­կալ ենք Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սին, մար­դա­սի­րա­կան, քրիս­տո­նեա­կան ար­ժե­հա­մա­կար­գի պաշտ­պա­նու­թյան և ի­մաս­տու­թյան հա­մար: Դա­րեր շա­րու­նակ, երբ մենք պե­տա­կա­նու­թյուն չենք ու­նե­ցել, մեր Ազգն ու Հայ­րե­նի­քը պա­հո­ղը, մեր լի­նե­լու­թյան հզոր հիմ­նա­սյու­նը Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցին է ե­ղել:

Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նը չէ, ով ու­զում է լի­նի՝ գլու­խը քա­րին է տվել, ե­թե իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ուղղ­ված երկ­րի ու ժո­ղովր­դի հա­մար սր­տա­ցավ մարդ­կանց քն­նա­դա­տու­թյու­նը երկ­րորդ բաց­ված ճա­կատ կամ դա­վա­ճա­նու­թյուն է հա­մա­րել։

Հող հանձնողին հո­ղին կհանձնենք։

Ե­թե պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րը վա­րա­կի դեմ պայ­քարն ի­րա­կա­նաց­նում էր «Կո­րո­նա­վի­րուսն ում շունն է, որ...» բա­նաձևի շր­ջա­նակ­նե­րում, ա­պա պետք չէ զար­մա­նալ, որ ՀՀ բո­լոր տի­պի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի ա­ռող­ջու­թյան թիվ մեկ պա­տաս­խա­նա­տուն դա­տա­րա­նի ո­րոշ­մա­նը վե­րա­բեր­վում է «դա­տա­րանն ում շունն է, որ...» փի­լի­սո­փա­յու­թյամբ։

ՀՀ-ում՝ հա­վա­նա­բար իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի թողտ­վու­թյամբ, ստեղծ­վել է ինչ-որ առևան­գիչ-մար­դաս­պան ծռա­շեղ­ված­ներ, ա­ռևան­գիչ ռես­տարտ­ներ հի­շեց­նող հա­մազ­գես­տա­վոր ջա­հել­նե­րի «Հե­ղա­փո­խու­թյան պա­հա­պան­ներ» ան­վամբ պատ­ժիչ, «գո­ղա­կան ռազ­բոր­կա­ներ», «հե­տաքն­նու­թյուն», պար­զա­բա­նում­ներ ի­րա­կա­նաց­նող կազ­մա­կեր­պու­թյուն, որն իք­նի­րավ­չու­թյամբ ի­րա­կա­նաց­նում է ի­րա­վա­պահ մար­մին­նե­րի գոր­ծա­ռույթ­ներ, խախ­տե­լով օ­րենքն ու օ­րի­նա­կա­նու­թյու­նը: